De Fietsdoto werd dit jaar voor het eerst georganiseerd door Golazo, de professionele organisator van o.m. 10 Miles Antwerp, Climbing for Life, Baloise Tours, Eneco Tours en de diverse DVV Cyclingtours.
Meteen zit de fietsdodentocht in het rijtje van de wielerklassiekers. Dicht bij huis, dus de moeite waard om eens deel te nemen en te zien hoe het er nu aan toegaat in deze succesrijke klassieker.
Het startpodium waar de renners zich dienden in te schrijven zorgde voor enige verwarring. Het was voor iedereen een beetje nieuw en sommigen stonden in de verkeerde rij of kregen een oranje ipv een blauw polsbandje. Na een tiental minuten kon het startschot gegeven worden.
Onmiddellijk na deze officiële start was er al een ontsnapping en vormde zich meteen een kopgroep van het lady's team met aan de leiding Greet Longo en Chris Vos. Vlak daarachter Griet Dhoore gesteund door talrijke ploegmaats. Deze eerste ontsnapping werd al vlug ingehaald door het peloton en zou pas zeer laat, eigenlijk buiten tijd, en fel uiteengerukt de aankomstlijn overschrijden.
Het peloton A-teamers - classics hield er een stevig tempo op na en er werden geen aanvallen meer opgezet. Zodra de heuvelstreek in zicht kwam, brak echter het peloton in twee stukken. De Classics wilden zich niet opblazen en spaarden krachten voor later in de koers. Hierdoor bestond de kopgroep uitsluitend uit A-teamers.
Op de diverse klimmetjes bleef deze groep A-teamers vrij gesloten. Het tempo zakte geenszins, want de bolletjestrui werd zowaar in een van de beklimmingen voorbijgestoken. Ook wereldkampioen Kwiatowski werd ter plaatse gelaten.
Zoals gewoonlijk was het in de bevoorradingszone vrij druk, maar het overgebleven peloton permitteerde zich toch nog een plaspauze. Hiervan maakten twee Italianen gebruik om te ontsnappen. Wim Molteni en Yves Salvarini namen al vlug meer dan een minuut.
Marc De Gendt en Rudy Roche leidden de groep zodat de voorsprong van de twee vluchters niet hoger kon oplopen. Met het naderen van de Vrijthout slonk deze voorsprong zelfs zienderogen en ruim voor het aanvatten van de ultieme klim werden ze ingerekend. Het was duidelijk dat ze op hun adem getrapt hadden.
De Vrijthout, door sommigen aanbeden, door anderen gevreesd, zou, zoals bijna altijd in dit soort ritten, de scherprechter worden.
Van bij de voet werd een stevig tempo aangehouden, waardoor er al vlug een lichte afscheiding kwam met Luc Froome, Marc De Gendt en André Greipel. Luc Froome nam op 300 m voor de bocht resoluut de leiding, André Greipel beet zich vast in zijn wiel en Marc De Gendt moest een gaatje laten vallen. "Gewonnen spel" dacht Froomie, tot daar plots in zijn gekende stijl op 70 meter van de bocht naar rechts Rudy Roche kwam opzetten en het verbaasde duo Froom Greipel gewoonweg ter plaatse liet, precies of die stonden gewoon stil, wat nochtans helemaal niet het geval was ! In de lange licht stijgende uitloop van de Vrijthout nam Rudy Roche nog meer afstand van zijn medevluchters. Froomie, Greipel en De Gendt zich wijselijk uitzakken, wachtend op versterking. En die kwam er met heel verrassend : Johan Van Havermaet, Fred Boone, Eddie Martin en Francis Vanmarcke. Zij hadden de klim zeer goed verteerd en kwamen zeer snel aansluiten in de kopgroep.
Meteen hadden we 7 leiders waarvan Roche en De Gendt alweer het meeste kopwerk deden en het tempo stevig optrokken richting 35. Dit leidde meteen tot de conclusie dat er absoluut niemand meer in staat zou zijn om nog uit de achtergrond terug te keren alvorens de tweede bevoorradingszone bereikt zou worden.
Deze voorbarige conclusie hield echter geen rekening met de leeuw, Johan Museeuw, die op de hellingen weliswaar moest lossen, maar die op het vlakke zijn achterstand ruimschoots goedmaakte en met zijn karakterkop er zelfs in slaagde om nog voor de Palmbevoorrading in de kopgroep aan te sluiten. Een sjasse patat om U tegen te zeggen !
In de Palmzone, kwam, zoals zo vaak al, gans de groep weer samen. Ook de classics die slim gereden hadden en alle krachten opgespaard hadden sloten weer aan. Een gegroepeerd peloton klaar voor alweer een massasprint zal je denken ?
Posities werden ingenomen. Een verrassend duo trok de boel op gang : Laurent Fignon en Karel Van Wijnendaele zetten zich zowaar in de wind op de kop van het peloton voor de laatste 15 kilometers richting Bornem !
De laatste kilometers over Lippelose en Oppuurse wegen waren door alle favorieten reeds meerdere malen nauwkeurig verkend. Het vele bochtenwerk en de verschillende obstakels wisten ze blindelings liggen. Onwaarschijnlijk, maar toch : één enkele outsider, Johan Vansummeren, verkeek zich zwaar op een vluchtheuvel in Lippelobos. In een ultieme opwip, kon hij gelukkig de schade beperken en na het oprapen van zijn weggeslingerde bidon kon hij tussen de wagens terugkeren en zijn plaats weer innemen in het peloton dat nu op kruissnelheid naar de aankomst daverde.
De finale bracht niet wat er door sommigen van verwacht werd, het tempo ging wel serieus in de hoogte, maar de organisatie had toegelaten dat er ouders en jonge kinderen in tegengestelde richting op het parcours verschenen. Daardoor was het veel te gevaarlijk om een treintje op te zetten en in de finale nog een keizerlijke sprint te trekken...
Na aankomst werd niettemin de zeer gunstige afloop weer stevig gevierd in het A-team. Een hostess bracht de mooie DVV trofeeën in ons midden. Er werd een leuke groepsfoto voor het nageslacht gemaakt en verder was het wachten en drinken en wachten en drinken en wachten op een helemaal verbrokkeld lady's team waarvan de allerlaatsten in een nieuwe recordtijd, rond 15.30 u, de eindmeet overschreden.
En tot slot nog dit : de fietsdodentocht is toch geen koers hé ? !
Dré P
