Stralend fietsweertje ideaal om eens wat snelheid te maken in een vlakke rit. 

Dat zijn de twee kenmerken van de jaarlijks weerkerende Jan Bogaert Classic : vlak én snel.

In het A-team zitten enkele gasten in bloedvorm en dat mogen ze in deze rit dan ook eens laten zien.

De beste plaats om dat te tonen is aan de kop van het peloton. 

Dat heeft ook wel een keerzijde, want als ze van voor laten zien dat ze goed kunnen rijden, dan moeten ze van achter minstens even goed zijn. Zelfs als er niet al te veel bochten en stops in het Jan Bogaert parcours zitten, dan nog moet ge uit goed hout gesneden zijn in de achterste gelederen, want de harmonica rekt telkens uit en moet dan weer inkrimpen.

Met recht en rede kwam KK uit B dan ook na een goed kwart van de rit enkele plaatsjes naar voor. Ook Bo VG zagen we naar voor schuiven. De Classics waren inderdaad, tot verbazing van enkele doorwinterde A-teamers, mee in het zog van het A-team gestart en bleven gans de tijd ferm aanklampen.

Onderweg hoorde ik een van hen wel eens zeggen : "Voor wa is da na nodig zeg..."

Op dat moment begreep ik niet goed de betekenis van die uitspraak.

Was het omdat het tempo nogal aan de hoge kant lag ?

Was het omdat er af en toe wat diende afgeremd te worden ?

Geen idee ...

Na een stevige eerste rithelft was de bevoorrading zeer welkom. De isotone dranklesser deed meer dan deugd en we konden ons rijkelijk tegoed doen aan het uitgebreid gamma snacks :  cake,  banaan, appelsien, rozijntjes, zoute koekjes, peperkoek, ... en zowaar ook de allerlekkerste zwarte chocolade ! Dit laatste zie je zelden, om niet te zeggen, nooit op een bevoorrading. Proficiat aan de organisatie !

Na nog een laatste blik op een veelzeggende spandoek (wat dien Dré toch allemaal doe hé... gepensioneerden hé... ze zijn met van alles tegelijk bezig...)te hebben geworpen, konden we vertrekken voor de resterende kilometers.

De wind zat regelmatig schuin rechts voor, ideaal voor een waaier, maar als brave wielertoerist moet je netjes met twee blijven en dus pakten de rechtsrijders altijd heel wat wind mee.

 

Mopje : "Lekker windje !" zei de ene koe tegen de andere.

"Zal ik er nog één laten ?" antwoordde de andere.

 

Onze A-teamers slaagde er in om, niettegenstaande de meer dan pittige snelheid, allen in een compacte groep samen te blijven en gezamenlijk te arriveren.

 

"Wat was het gemiddelde ?"

"Exact op de 90 km afgeklokt : 30,51 km/u !!!"

Dat moet ongetwijfeld een record zijn !

Maar... nu komt de clou :

Terwijl we naar een vrijstaand tafeltje wandelden om de verdiende "glazen boterham" te nuttigen, passeren we daar potverdekke toch wel de Classics, die met een smile van hier tot ginder al aan hunnen trappist zaten te nippen !

Onvoorstelbaar hé !!! Voor die mannen ging het blijkbaar nog niet snel genoegd ! Ni normaal !

Stilaan begon de betekenis van : " voor wa is da na nodig zeg" door te sijpelen....

 

"Al dat gefrein begot !"

Slik.

 

Dré P ;-)😉