Niet plooien naar glooiend Gooik – 19 juni 2016

Toch wel leuk, die verassingen soms de zondagmorgen aan de Mispel. Ik dacht, we zullen met maximum een drietal classics zijn om de tocht naar Gooik van het A-team eens te rijden. Bleek nu dat we met zeven zouden zijn, met A-teamers in de meerderheid (Chris DB, Johan T, Fred P, Boudewijn VG) . Eric D, Freddy DR  en mezelf als enigen van de classics – het belooft wat. We zijn er toch wel redelijk goed in geslaagd. Niet altijd evident om A-teamers in het gareel te houden aan ons tempo, hoewel we toch niet moesten onderdoen. Het was een pittige rit,  aan 23 km/u gemiddeld over 105 km glooiende landwegen en een 600-tal hoogtemeters. De GPS leidde ons quasi perfect langs dit zeer mooie parcours. Ken, chapeau, hé man, daar is duidelijk aan gewerkt! Via Lippelo, Rossem en Meusegem naar Meise. Met de Fluxenberg als kuitenopwarmer,  waar we redelijk snel in Kobbegem, en zo verder naar Dilbeek. Door de mooie Breugelse landschappen, reden we langs het kasteel van Gaasbeek dieper het Pajottenland in, richting Gooik. De classics probeerden zich wat moed in te praten dat er hier toch ergens een café open moest zijn voor een koffiestop na 50km. Nada! De tocht week weinig af van de schitterende landwegen langs dit parcours dat zodanig uitgekiend was dat elke deftige kuitenbijter in de streek er wel in zat. In Sint-Katerina Lombeek dachten we eindelijk een café te zien achter de kerk. Pech, het was een slager. De GPS leidde ons om de hoek en plots stonden we voor de Hunselberg. Vergeet dat café maar nu. In een roes van ongebreidelde doorzetting, zetten we ons aan de klim, in de hoop dat iedereen mee was. Het steile stuk van de Hunselberg, wordt onmiddellijk gevolgd door een langere- zij het minder steile – klim van de Tuitenberg. Aangekomen aan de top is het even wachten op de rest. Twee A-teamers lieten op zich wachten. Die mannen hebben toch niets voorgehad? Een kettingbreuk misschien? Fred en ik keerden om, op zoek naar de verloren zonen. Verdomme, nu moeten we deze juist overwonnen berg terug helemaal naar beneden rijden. Gelukkig geen ongelukken. In de verwarring aan de voet van de heuvel, hadden twee A-teamers, die eventjes voorop reden, niet door dat we plots ingedraaid waren op de Hunselberg. Beetje regelmatiger achterom kijken, hé mannen. Fred en ik deze berg dus terug naar omhoog. Mijn hoogteprofilel op Strava ziet er lief uit met die twee bultjes na elkaar. De rest van het parcours verliep behoorlijk rustig: langs Wambeek en Ternat, bereikten we Asse waar we het Vrijthout als laatste klimheuvel voor de wielen kregen. Binnendoor nog even op en neer, en vanuit Asse centrum ons even laten uitbollen  op de Koerijt richting Opwijk, was een aangename verademing op de weg terug naar huis. Het was een schitterende tocht met een toffe groep. Op die manier mogen de mannen van de A-ploeg nog wel eens meerijden met de Classics !

Johan DB